Szczerze, to ostatnie 1 300 km wyglądało głównie przez okno. Busa, TIRA, osobówki... Pogoda spod znaku rozdziobią nas kruki, wrony, nie zachęcała do kontynuacji tripu, poza tym byliśmy ok miesiąc spóźnieni do domu, więc w końcu trzeba było spiąć poślady i zakończyć to wszystko co ponad pół roku temu się zaczęło. 

Mimo mega chęci na kilka dni w Tallinie, byliśmy tam 30 min, W Rydze zabawiliśmy nieco dłużej od 6 do 8 rano, czyli w sam raz by zapoznać się z radosnymi przedstawicielami populacji dworca autobusowego (i ich aromatami).

Trafiliśmy do Wilna. W sumie Litwa to przecież taka Polska, tyle że za granicą. Nasze słowiańskie serca w dniu 11 listopada wzruszyły się na widok Adama Mickiewicza (Adamasa Mickieviczasa wg nich), soków Kubuś w sklepie i tego, że mogliśmy przejechać na longach ulicą Ostrobramską, o której wyżej wymieniony z zapałem pisał. Panienka z obrazka ma się dobrze. 

Wrzący patriotyzm ugasiliśmy piwkiem na zamku Giedymina.

... nie zabrali nas.

Nockę spędziliśmy w ciężarówce w Szczytnie, dokładając TIRa do sporej kolekcji noclegowni. Z rana dostaliśmy podwózkę do Olsztyna, przeszliśmy z buta całe miasto, zjedliśmy, po staropolsku, w Maku i po kilku godzinach z Panem Adamem (obecnie w Birmie, pozdrawiamy!), popołudniowo finiszowaliśmy w Trójmieście. 

Bez fajerwerków, w SKMce, po 20 000 km dookoła Azji...