W której nasi bohaterowie najpierw oddają się francuskim rozrywkom, później nie oddają laotańskiej policji, podziwiają szalone wizje pewnego człowieka, a na koniec znikają w otchłani pod górami.

 Wracając do tematu. Siedzimy sobie z tym winem, smakującym jak wszystko tylko nie czerwone półwytrawne, co niektórzy lulki palą, atmosfera jest niezwykle sielankowa i w ogóle grande incroyable bonne belle bons amis. Brakuje tylko akordeonu i mima. Nasza obecność okazała się jednak poważnym problemem dla panów z policji, którzy otoczyli nas, przeszukali, sprawdzili co pijemy, znów przeszukali i uznali że idziemy z nimi. Stwierdziliśmy, że nigdzie nie idziemy, bo niezbyt wiemy o co chodzi, a że oni nie halo po angielsku, to że też chcemy tłumacza. A oni nadal, że my z nimi i skaczą dookoła z kajdankami i innym nieprzyjemnym sprzętem, ewidentnie psując nam wieczór. Zajęło to ok dwie godziny, po których zmienili zdanie i zaczęli się domagać kasy, której jako biedna polska młodzież nie posiadaliśmy, a nawet jakbyśmy posiadali, to nie widzieliśmy powodu pozbywania się jej. W końcu kazali nam spadać, bo było już późno i chyba też chcieli do domu. 

Następnego dnia, dla ukojenia nerwów, zafundowaliśmy sobie spacer po atrakcjach okolicy. Łuk triumfalny był całkiem spoko, do tego oferował eleganckie widoki, Golden Pagoda i świątynie były po prostu złotą pagodą i świątyniami, a grande finale wycieczki był Buddha Park. Szalone miejsce, będące szaloną wizją pewnego człowieka, który postanowił pogodzić buddyzm i hinduizm, a dla potwierdzenia swego planu wyrzeźbił w okolicy kilkadziesiąt rzeźb przedstawiających coś, co w jego mniemaniu było artystyczną realizacją własnych poglądów. Dodać należy, że talentu rzeźbiarskiego nie miał więcej niż tchórzofretka, więc powstało sporo dziwnych rzeczy.

Jako że czas nas gonił, a rozrywek wielkomiejskich mieliśmy dość, ruszyliśmy na prowincję. Celem była jaskinia Konglor. Dojazd był raczej bezproblemowy bo 2 lata temu zbudowano tam drogę, lecz (ku naszej radości) nie zbudowano wiele więcej. Zamieszkaliśmy w wiosce na końcu asfaltu, która nie oferowała zbyt wiele oprócz widoków za milion dolarów (a płaciliśmy za nie 2 dolary za dobę, bez ciepłej wody). Co by tu wiele pisać, wyglądało to o tak:

Takie okoliczności skłoniły nas do urządzenia sobie ogniska, a do ogniska najlepiej pasuje coś do picia. Nabyliśmy więc butelki niesamowicie podobne do naszych soków Tymbarka, lecz wypełnione ryżową whiskey, którą z radością konsumowaliśmy. Zeszło się nawet kilku lokalesów, zaciekawionych co te białasy wyprawiają i po co im ognisko skoro nic nie gotują. Poczęstowaliśmy ich whiskey i się strasznie cieszyli, a my cieszyliśmy się z nimi, bo nie ma nic lepszego niż wspólne cieszenie się wśród pól ryżowych. Długie nocne polaków rozmowy zakończyliśmy pewnie późno, aczkolwiek szczegóły nocy są niepewne nawet po drobiazgowym dochodzeniu.

 Konglor – jedna z najciekawszych jaskiń w Azji Pd-Wsch., składała się z mega wielkiej ilości stalagmitów, stalaktytów i czegoś co Agata określiła jako skalna wagina (...). Do tego oferowała podziemne plaże, podziemne wodospady i dużo innych podziemnych atrakcji, które z zachwytem na naszych słowiańskich papach chłonęliśmy. Góry od spodu oglądaliśmy blisko 3 godziny, pływając łódką po zakamarkach podziemnej rzeki. Wielu zdjęć niestety nie ma, bo pod górami jest ciemno i mokro, a to fotografii nie sprzyja.

Tak na koniec. Wioska Konglor ma jeszcze jedno miejsce godne odwiedzenia, Komming restaurant, gdzie prosząc o sałatkę z papai kucharz idzie za róg, bierze kija i wali w drzewo papajowe aż jedna spadnie. Do tego robi najlepsze red curry na świecie. Dbał o nas strasznie ten pan, a my byliśmy mu wierni cały pobyt i do tej pory z łezką w oku go wspominamy. Jeśli tam będziecie, zajrzyjcie koniecznie.

Niestety, czasy red curry i górskich krajobrazów się skończyły, widzimy wielką płaskość na horyzoncie. Cel kolejny to 4 000 wysp na Mekongu.